Po świecie w mojej głowie.

     Obudził się na zimnym korytarzu z dźwiękiem szelestu dookoła. Otworzył oczy i ujrzał ludzi, odzianych w różne stroje, począwszy od kitli, a skończywszy na mundurach wojskowych. Każdy zmierzał w swym kierunku, omijając Samuela, nie zaszczyciwszy nawet pojedynczym rzutem oka. Cisza owinięta w drobne szmery tkanin. Żadnych rozmów, żadnych szeptów.      Powoli uniósł głowę, nie wiedząc, czy kula nie przeszyje ją w ciągu kilku sekund. Odczekał moment, nic, ani uderzenia, ani pocisku. Dłonią posprawdzał, czy wszystko miał na miejscu, nic nie usunięte, nic nie dodane, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Gdy dotarł do miejsca, gdzie wbił poprzednio igłę, syknął przeciągle, zauważając niknącą czarną ranę. Czyżby wstąpił na drogę, skąd nie było powrotu?      Wzrok przeniósł na spieszących się ludzi, którzy niczym na skrzyżowaniu czterech ulic, podążali w wybranym kierunku. Jedna z kobiet miała odkrytą szyję, wystarczył jeden ruch, by poderżnąć gard...

     W porównaniu do innych środków transportu pociąg działał na nią odprężająco. Stukot kół i powolny, zmieniający się krajobraz koił duszę i jakby zabierał wszelkie zmartwienia. Niestety to, co zawsze stanowiło regułę, dzisiaj odbiegało od normy.      Skórzane siedzenia drażniły niewygodą, brudne, zakurzone szyby irytowały, a samotność przyprawiała o smutek. Spojrzała na nogę, poruszającą się w zniecierpliwieniu. Miała być łowcą, prowadzić akcje swojego oddziału, ścigając jakiegoś człowieka. W głowie zaczęły powstawać różne pytania, czy powiedzieli jej prawdę, czy ten ktoś naprawdę był niebezpieczny? Kogo dziś straci, czy dowództwo... Nie, nie, potrząsnęła głową, próbując wyrzucić zbędne myśli. Dłonią sprawdziła, czy pistolet nadal siedzi w kaburze, ten marny, zimny kawał żelastwa dawał jej poczucie spokoju.      Wzrok powędrował w kierunku pustej przestrzeni przed nią, kolejny problem, jaki zauważała w armii. Dlaczego nie mogła siedzieć w ...