Po świecie w mojej głowie.

     Dźwięk ogniska przerywał co jakiś czas ciężką atmosferę ciszy. Nikt ze zgromadzonych w obszernym pomieszczeniu nie śmiał zabierać głosu, czy też nawet nie chciał. Sytuacja była trudna, wioskę od strony lądu otaczała jedna z większych watah, uzbrojona po zęby, gotowa wziąć to, co chciała. Obrońcy nie mieli ani Shadowa, doświadczonego wodza, ani Kiry, bardzo utalentowanej i morderczej wojowniczki o specjalnych talentach. Sojuszników także nie posiadali, oprócz lwiej wioski oraz wilczej. Jednakże jedna była w odległej dolinie, a druga mimo bliższej odległości stanowiła ledwo przekąskę dla agresorów.      Tak więc w prawie niezmąconej ciszy trwała narada, Freja nie czuła się dobrze. Od dwóch dni nie spała, lepiła się od brudu i potu, ciężar zmęczenia niemal wciskał głowę w dół. Przeczytała tak wiele ksiąg, spędziła godziny nad opasłymi tomiskami, lecz nie potrafiła rozwiązać całej tej sytuacji. Wiedziała jednak jedno, musiała przejąć inicjatywę na spotk...

   Po zlikwidowaniu intruzów atmosfera wróciła do normy, choć dotąd puste oczy członków żabiego plemienia teraz wyrażały niemożliwy do ukrycia smutek. — Wróćmy do naszej rozmowy. Kto wie, czy wnuk — ostatnie słowo z trudnością przeszły przez jego gardło — nie wysłał wiadomości do swoich ludzkich przyjaciół. — Więc co tak naprawdę proponujecie? Bez zbędnej gadki i owijania w bawełnę. — Kira w międzyczasie porozsyłała czujki, by ostrzegły ich przed nadchodzącym zagrożeniem. — Pragniemy, by każdy wrócił w swoją stronę bez zbędnej nienawiści i konfliktów. Ziarno mogło zostać zasiane, lecz my nie chcemy doświadczać jego plonów. — Przypuśćmy, że będzie to możliwe... Jednak co z bandą na sztucznej wyspie? Lada dzień mogą dostać posiłki. — Wsunęła do ust kolejnego wijącego się robaka. Wbrew wszystkiemu były naprawdę bardzo smaczne. — Jeśli tak się stanie, będziemy musieli przejść z drobnych potyczek do regularnej wojny, padną zabici i będą ranni. Chyba możecie przewidzieć, że i...

     Gorąca woda koiła zmęczone ciało, lecz jednocześnie drażniła jeszcze nie w pełni zagojoną ranę. Zrelaksowany oparłem się o brzeg basenu, spoglądając dookoła. Biały marmur i lśniące złoto nadawały przestronnej łaźni przepychu i bogactwa. Niemal czułem ukłucie zazdrości w sercu, mając w domu do dyspozycji tylko wielką, drewnianą balię, do której sam musiałem przynieść wody. Przy kłębach pary rozmyślałem nad aktualną sytuacją.      Kąpałem się w nieznanym miejscu, zupełnie nagi i bezbronny... Moi dawni instruktorzy ze szkolenia specjalnego zapewne nie mieliby tęgich min, widząc taki brak ostrożności. Ja jednak aktualnie zniósłbym wszystko, co przyniesie los, byleby kojący pobyt w tej przezroczystej cieczy trwał, jak najdłużej. — Istoty ludzkie przywiązują zbytnią uwagę do dbania o higienę. Chyba nie pomyliłam słowa? Higiena, toaleta, czystość... Wszystko brzmią dla mnie tak samo. — Na długim, niskim, aczkolwiek wykładanym purpurowym suknem leżała Orti...

Mur na granicy dwóch światów. Przyszłość.      Przemierzałem ogromny mur w poprzek, a stukot mych kroków nikł w bitewnym zgiełku. Dookoła panował smród spalonego prochu oraz metaliczny posmak krwi, wszystko to mieszało się z wrzaskami walczących i umierających istot. Uderzeniem miecza zabiłem nadbiegającego rycerza Inkwizycji, barwiąc kamienie szkarłatem. Szukałem sprawcy tego wszystkiego, ale bez skutku.      Pokonałem schody prowadzące na jedną z wież. Niezmiernie ryzykowałem ostrzałem z naszych armat, czy katapult sojuszników, jednak on musiał tu być. Mimowolnie spojrzałem na obydwie strony muru. Nasi wspinający się po wysokiej przeszkodzie, używając magicznych drabin, a naprzeciwko, niczym w zwartej ścianie stali ludzie, próbujący ich odeprzeć. Cała masa istot stawiające swe życia na szali w imię wyznawanych ideałów.      Rzuciłem okiem na artylerię, zasypującą wrogów gradem pocisków. Mieli niezwykłe trudne zadanie ostrzeliwać niep...

Freja odgarnęła z czoła kosmyk srebrnych włosów i zmęczona opadła na stół. Blat był tak kojąco chłodny, z chęcią przymknęłaby oczy, choć na kilka sekund. — Męczący dzień, jak widzę. — Uśmiechnięta Alma wkroczyła do gabinetu wodza. Pomieszczenie to zostało zbudowane po zwiększeniu się Konfederacji. Małe, ale przestronne z prowizorycznym łóżkiem, ukrytym za cienką ścianą. — Codzienność, odkąd Kira na misji, a Shadow gdzieś zniknął z Kordelią. — Głośno westchnęła. — Aktualnie wszystko jest na mojej głowie. Przydzielanie ludzi do opieki nad profesorem, by ten nie wysadził wioski swoją miksturą, tłumaczenia starszym wilkom, że każdy bestioczłek ma taki sam organizm i że z jednego zbliżenia nie będzie dziecka, próby przekonania lwów, by ograniczyli popęd do miejsc niepublicznych.... Nie wspomnę o innych mniej lub bardziej poważnych kłótniach, w stylu krowa weszła na jego pole i wyżarła jego plony, brat pobił zalotnika siostry i tak dalej. Syzyfowa praca bez końca. Szczególnie bez pomocy ...